فشار چشم به وضعیتی گفته می‌شود که در آن، فشار داخل چشم به بالاترین آستانۀ طبیعی خود می‌رسد. معمولاً فشار طبیعی چشم باید بین ۱۰ تا ۲۱ میلی‌متر جیوه باشد و هر گونه تجاوز این فشار از مقدار ۲۱ میلی‌متر نشان دهنده آن است که چشم تحت فشار قرار دارد. این افزایش فشار چشم یکی از عوامل ابتلا به بیماری آب سیاه است که با کاهش قدرت بینایی حتی می‌تواند به نابینایی هم برسد. با این مقدمه شیوا کاور می‌خواهد شما را با ویژگی‌های فشار چشم آشنا کند.
شاخص‌های فشار چشم
دست کم در دو نوبت معاینه یا بیشتر باید فشار چشم بالاتر از ۲۱ میلی‌متر جیوه باشد تا فشار داخل چشم تأیید شود. این فشار به وسیله ابزاری به نام تونومتر سنجیده می‌شود.
اعصاب بینایی چشم عملکرد طبیعی داشته باشد
آزمایش‌های صورت گرفته هیچ نشانه‌ای از آب سیاه نداشته باشد
چشم پزشک تأیید کند که علت فشار چشم، بسته بودن سیستم تخلیۀ زلالیه چشم نیست. زلالیه به مایع شفافی گفته می‌شود که حدّ فاصل قرنیه و عدسی را پر کرده است.
هیچ نشانه‌ای از بیماری‌های دیگر چشمی وجود نداشته باشد. چون برخی از بیماری‌های چشمی نیز می‌توانند باعث افزایش فشار چشم شوند.
فشار چشم به خودی خود یک بیماری به حساب نمی‌آید؛ بلکه در واقع اعلام خطر برای آن است که بیشتر مراقب آب سیاه باشید.
یکی از دلایل اصلی افزایش فشار چشم، وجود سایر بیماری‌های چشم است. معمولاً آب سیاه همراه با اُفت بینایی و آسیب دیدن عصب بینایی است. البته گاهی اوقات آب سیاه باعث افزایش فشار چشم نمی‌شود.
علل اصلی بروز فشار چشم
افزایش فشار چشم به دلیل عدم توازن تولید و تخلیۀ مایع زلالیه می‌باشد. در این رویداد کانال‌هایی که به صورت طبیعی موجب خروج مایع از چشم می‌شوند، کارکرد درست خود را از دست می‌دهند. با این که زلالیه همچنان تولید می شود، اما به دلیل اختلال در عملکرد کانال‌های تخریب شدۀ آن، از چشم به درستی خارج نمی‌شوند و باعث افزایش فشار آمدن به چشم یعنی بالا رفتن فشار چشم می‌شوند.
کسانی که قرنیه سالم اما ضخیم تری دارند، فشار چشم آنها بالاتر از مقدار واقعی به نظر می‌رسد و در واقع فشار چشم آنها آن قدر هم بالاتر نیست.
علائم ابتلا به فشار چشم
معمولاً بیشتر بیماران مبتلا به فشار چشم علائم خاصی را بروز نمی دهند و تشخیص این بیماری فقط باید توسط چشم پزشک مجرب انجام شود تا مشخص گردد که بر اثر بالا رفتن فشار چشم، آسیبی به سایر اندام های چشم به ویژه اعصاب و روان وارد شده است یا نه.
تشخیص و درمان فشار چشم
بیمار باید شرح موارد ناراحتی خود از ناحیه چشم را به چشم پزشک بگوید و از او بخواهد که در مورد بالا رفتن فشار چشم، آسیب‌های احتمالی که به چشم وارد شده، نتایج غیر طبیعی در مورد عصب بینایی چشم، طبیعی بودن یا نبودن دید پیرامونی، لزوم پیگیری روند درمانی خاص دوره های زمانی معاینه فنی مجدد در آینده، از پزشک خود سوال کند.
آزمایش های تشخیص فشار چشم
معمولاً چشم‌پزشک برای آن که از بروز فشار چشم مطمئن شود، آزمایشاتی را تجویز میکند که بتواند از بروز آب سیاه جلوگیری به عمل آورد. این آزمایشات عبارتند از:
هر یک از اعصاب بینایی برای مشاهده آسیب‌ها یا ناهنجاری‌ها مورد بررسی قرار می‌گیرند. سپس از اعصاب بینایی تصاویری گرفته می شود تا برای معاینات و اقدامات بعد مورد استفاده قرار گیرند. سپس پزشک با استفاده از آزمایش گونیوسکوپی زاویه چشم بیمار را بررسی می کند. برای این کار از یک گونیوسکوپ که یک لنز تماسی ویژه است استفاده می شود.
آزمایش میدان بینایی که برای معاینه دید پیرامونی بیمار استفاده می‌شود. برای این آزمایش از دستگاه پریمتر استفاده می شود. با این آزمایش چشم پزشک می خواهد از وجود هرگونه نقص در میدان بینایی که می تواند ناشی از آب سیاه باشد مطلع گردد.
آزمایش سنجش ضخامت قرنیه یا پاکی‌متری. در این آزمایش با کمک یک ابزار فراصوت فشار چشم به طور دقیق مشخص می‌شود. گاهی اوقات نازک بودن قرنیه از حد طبیعی خود باعث می شود که فشار چشم کمتر از مقدار واقعی آن اندازه گیری شود. ضخامت بالاتر قرنیه می‌تواند باعث شود که فشار چشم بالاتر از مقدار واقعی آن اندازه گیری شود.
درمان خانگی فشار چشم
باید داروهایی که چشم پزشک برای درمان فشار چشم و کاهش آن تجویز می کند به دقت مصرف شوند. لازم به یادآوری است که هرگونه بی‌توجهی به دستورات پزشک می تواند احتمال افزایش فشار چشم و آسیب دیدن عصب بینایی و کاهش توان بینایی را به دنبال داشته باشد.
روش‌های درمانی فشار چشم
در واقع با درمان فشار چشم می‌خواهیم از آسیب‌های ناشی از آب سیاه و کاهش بینایی که به همراه خود می‌آورد، جلوگیری به عمل آوریم. بنابراین روش‌های درمانی پزشکی بیشتر متوجه افرادی است که در آستانۀ ابتلا به آب سیاه هستند و یا نشانه‌های اولیه آسیب دیدگی اعصاب بینایی در آنها ظاهر شده است. شیوه‌های درمانی فشار چشم در افراد مختلف با هم متفاوت است و در واقع چشم پزشک باید با سبک و سنگین کردن مزیت‌ها و معایب هر روش و بر اساس ویژگی‌های هر بیمار اقدام به تصمیم‌گیری نهایی نماید.
به عنوان مثال بعضی از چشم پزشکان ترجیح می دهند فشار چشم بالای ۲۱ میلی‌متر جیوه را هم با دارو درمان کند. در حالی که برخی از چشم پزشکان دیگر آغاز درمان دارویی را منوط به ظهور آسیب‌های عصب بینایی می‌دانند. حتی چشم پزشکان زیادی نیز هستند که از فشار چشم ۲۸ تا ۳۰ میلی‌متر جیوه برای دارو درمانی دست به کار می شوند؛ زیرا از این مقدار به بالا احتمال بروز آسیب عصب بینایی بسیار زیاد است.
اما گذشته از شاخص فشار چشم، چشم پزشک با مشاهدۀ علائم دیگری از قبیل دیدن هالۀ نور، درد یا تاری دید نیز به سراغ درمان‌های دارویی می‌رود.
سلسله روند درمانی فشار چشم
جراحی چشم برای درمان فشار چشم
برای درمان فشار چشم، نمی‌توان از جراحی لیزر استفاده کرد. زیرا ریسک ناشی از عمل لیزر برای درمان فشار چشم، به مراتب بیشتر از ریسک ابتلا به آب سیاه است. اما در عین حال اگر چشم بنا به هر دلیل به داروها پاسخ درستی ندهد، در آن زمان چاره‌ای جز استفاده از جراحی لیزر نیست و باید در مورد آن با چشم پزشک معتمد مشورت شود.
پیشگیری از ابتلا به فشار چشم
تقریباً می‌توان گفت فشار چشم یک پدیدۀ طبیعی پرهیز ناپذیر است. اما با مراجعۀ منظم به پزشک و انجام مراقبت های پیشگیرانه می توان از پیشرفت فشار چشم و ابتلا به آب سیاه جلوگیری به عمل آورد. اطلاعات آماری برداشت شده از بیماران جدید مبتلا به فشار چشم حکایت از آن دارد که به طور میانگین احتمال کشیده شدن فشار چشم به بیماری آب سیاه حدود ۱۰ درصد است که اگر بتوان فشار چشم را با دارو و یا با جراحی لیزر کاهش داد، این احتمال به ۵ درصد می رسد.
بیمارانی که دچار نازکی قرنیه هستند، بیش از سایرین در خطر ابتلا به آب سیاه قرار دارند.
همچنین پژوهش‌ها نشان می دهند که زنان بیشتر از مردان در معرض مبتلا شدن به فشار چشم قرار دارند که این احتمال پس از یائسگی افزایش هم پیدا میکند. اما از سوی دیگر مردان مبتلا به فشار چشم بیشتر از زنان در معرض آسیب های حاصل از بیماری آب سیاه قرار دارند.
معمولاً نخستین نشانه‌های ابتلا به آب سیاه و فشار چشم، از سنین بالای ۴۰ سال خود را نشان می‌دهند.
افزایش فشار چشم در افراد جوان، جای نگرانی دارد. زیرا این افراد باید سال‌های طولانی‌تری از عمر خود را با فشار چشم بالا سپری کنند و در نتیجه احتمال ابتلای آنها به آسیب‌های عصب بینایی بسیار بیشتر از سایر بیماران است.
" alt="">
" alt="">
فشار چشم به وضعیتی گفته می‌شود که در آن، فشار داخل چشم به بالاترین آستانۀ طبیعی خود می‌رسد. معمولاً فشار طبیعی چشم باید بین ۱۰ تا ۲۱ میلی‌متر جیوه باشد و هر گونه تجاوز این فشار از مقدار ۲۱ میلی‌متر نشان دهنده آن است که چشم تحت فشار قرار دارد. این افزایش فشار چشم یکی از عوامل ابتلا به بیماری آب سیاه است که با کاهش قدرت بینایی حتی می‌تواند به نابینایی هم برسد. با این مقدمه شیوا کاور می‌خواهد شما را با ویژگی‌های فشار چشم آشنا کند.
شاخص‌های فشار چشم
دست کم در دو نوبت معاینه یا بیشتر باید فشار چشم بالاتر از ۲۱ میلی‌متر جیوه باشد تا فشار داخل چشم تأیید شود. این فشار به وسیله ابزاری به نام تونومتر سنجیده می‌شود.
اعصاب بینایی چشم عملکرد طبیعی داشته باشد
آزمایش‌های صورت گرفته هیچ نشانه‌ای از آب سیاه نداشته باشد
چشم پزشک تأیید کند که علت فشار چشم، بسته بودن سیستم تخلیۀ زلالیه چشم نیست. زلالیه به مایع شفافی گفته می‌شود که حدّ فاصل قرنیه و عدسی را پر کرده است.
هیچ نشانه‌ای از بیماری‌های دیگر چشمی وجود نداشته باشد. چون برخی از بیماری‌های چشمی نیز می‌توانند باعث افزایش فشار چشم شوند.
فشار چشم به خودی خود یک بیماری به حساب نمی‌آید؛ بلکه در واقع اعلام خطر برای آن است که بیشتر مراقب آب سیاه باشید.
یکی از دلایل اصلی افزایش فشار چشم، وجود سایر بیماری‌های چشم است. معمولاً آب سیاه همراه با اُفت بینایی و آسیب دیدن عصب بینایی است. البته گاهی اوقات آب سیاه باعث افزایش فشار چشم نمی‌شود.
علل اصلی بروز فشار چشم
افزایش فشار چشم به دلیل عدم توازن تولید و تخلیۀ مایع زلالیه می‌باشد. در این رویداد کانال‌هایی که به صورت طبیعی موجب خروج مایع از چشم می‌شوند، کارکرد درست خود را از دست می‌دهند. با این که زلالیه همچنان تولید می شود، اما به دلیل اختلال در عملکرد کانال‌های تخریب شدۀ آن، از چشم به درستی خارج نمی‌شوند و باعث افزایش فشار آمدن به چشم یعنی بالا رفتن فشار چشم می‌شوند.
کسانی که قرنیه سالم اما ضخیم تری دارند، فشار چشم آنها بالاتر از مقدار واقعی به نظر می‌رسد و در واقع فشار چشم آنها آن قدر هم بالاتر نیست.
علائم ابتلا به فشار چشم
معمولاً بیشتر بیماران مبتلا به فشار چشم علائم خاصی را بروز نمی دهند و تشخیص این بیماری فقط باید توسط چشم پزشک مجرب انجام شود تا مشخص گردد که بر اثر بالا رفتن فشار چشم، آسیبی به سایر اندام های چشم به ویژه اعصاب و روان وارد شده است یا نه.
تشخیص و درمان فشار چشم
بیمار باید شرح موارد ناراحتی خود از ناحیه چشم را به چشم پزشک بگوید و از او بخواهد که در مورد بالا رفتن فشار چشم، آسیب‌های احتمالی که به چشم وارد شده، نتایج غیر طبیعی در مورد عصب بینایی چشم، طبیعی بودن یا نبودن دید پیرامونی، لزوم پیگیری روند درمانی خاص دوره های زمانی معاینه فنی مجدد در آینده، از پزشک خود سوال کند.
آزمایش های تشخیص فشار چشم
معمولاً چشم‌پزشک برای آن که از بروز فشار چشم مطمئن شود، آزمایشاتی را تجویز میکند که بتواند از بروز آب سیاه جلوگیری به عمل آورد. این آزمایشات عبارتند از:
هر یک از اعصاب بینایی برای مشاهده آسیب‌ها یا ناهنجاری‌ها مورد بررسی قرار می‌گیرند. سپس از اعصاب بینایی تصاویری گرفته می شود تا برای معاینات و اقدامات بعد مورد استفاده قرار گیرند. سپس پزشک با استفاده از آزمایش گونیوسکوپی زاویه چشم بیمار را بررسی می کند. برای این کار از یک گونیوسکوپ که یک لنز تماسی ویژه است استفاده می شود.
آزمایش میدان بینایی که برای معاینه دید پیرامونی بیمار استفاده می‌شود. برای این آزمایش از دستگاه پریمتر استفاده می شود. با این آزمایش چشم پزشک می خواهد از وجود هرگونه نقص در میدان بینایی که می تواند ناشی از آب سیاه باشد مطلع گردد.
آزمایش سنجش ضخامت قرنیه یا پاکی‌متری. در این آزمایش با کمک یک ابزار فراصوت فشار چشم به طور دقیق مشخص می‌شود. گاهی اوقات نازک بودن قرنیه از حد طبیعی خود باعث می شود که فشار چشم کمتر از مقدار واقعی آن اندازه گیری شود. ضخامت بالاتر قرنیه می‌تواند باعث شود که فشار چشم بالاتر از مقدار واقعی آن اندازه گیری شود.
درمان خانگی فشار چشم
باید داروهایی که چشم پزشک برای درمان فشار چشم و کاهش آن تجویز می کند به دقت مصرف شوند. لازم به یادآوری است که هرگونه بی‌توجهی به دستورات پزشک می تواند احتمال افزایش فشار چشم و آسیب دیدن عصب بینایی و کاهش توان بینایی را به دنبال داشته باشد.
روش‌های درمانی فشار چشم
در واقع با درمان فشار چشم می‌خواهیم از آسیب‌های ناشی از آب سیاه و کاهش بینایی که به همراه خود می‌آورد، جلوگیری به عمل آوریم. بنابراین روش‌های درمانی پزشکی بیشتر متوجه افرادی است که در آستانۀ ابتلا به آب سیاه هستند و یا نشانه‌های اولیه آسیب دیدگی اعصاب بینایی در آنها ظاهر شده است. شیوه‌های درمانی فشار چشم در افراد مختلف با هم متفاوت است و در واقع چشم پزشک باید با سبک و سنگین کردن مزیت‌ها و معایب هر روش و بر اساس ویژگی‌های هر بیمار اقدام به تصمیم‌گیری نهایی نماید.
به عنوان مثال بعضی از چشم پزشکان ترجیح می دهند فشار چشم بالای ۲۱ میلی‌متر جیوه را هم با دارو درمان کند. در حالی که برخی از چشم پزشکان دیگر آغاز درمان دارویی را منوط به ظهور آسیب‌های عصب بینایی می‌دانند. حتی چشم پزشکان زیادی نیز هستند که از فشار چشم ۲۸ تا ۳۰ میلی‌متر جیوه برای دارو درمانی دست به کار می شوند؛ زیرا از این مقدار به بالا احتمال بروز آسیب عصب بینایی بسیار زیاد است.
اما گذشته از شاخص فشار چشم، چشم پزشک با مشاهدۀ علائم دیگری از قبیل دیدن هالۀ نور، درد یا تاری دید نیز به سراغ درمان‌های دارویی می‌رود.
سلسله روند درمانی فشار چشم
جراحی چشم برای درمان فشار چشم
برای درمان فشار چشم، نمی‌توان از جراحی لیزر استفاده کرد. زیرا ریسک ناشی از عمل لیزر برای درمان فشار چشم، به مراتب بیشتر از ریسک ابتلا به آب سیاه است. اما در عین حال اگر چشم بنا به هر دلیل به داروها پاسخ درستی ندهد، در آن زمان چاره‌ای جز استفاده از جراحی لیزر نیست و باید در مورد آن با چشم پزشک معتمد مشورت شود.
پیشگیری از ابتلا به فشار چشم
تقریباً می‌توان گفت فشار چشم یک پدیدۀ طبیعی پرهیز ناپذیر است. اما با مراجعۀ منظم به پزشک و انجام مراقبت های پیشگیرانه می توان از پیشرفت فشار چشم و ابتلا به آب سیاه جلوگیری به عمل آورد. اطلاعات آماری برداشت شده از بیماران جدید مبتلا به فشار چشم حکایت از آن دارد که به طور میانگین احتمال کشیده شدن فشار چشم به بیماری آب سیاه حدود ۱۰ درصد است که اگر بتوان فشار چشم را با دارو و یا با جراحی لیزر کاهش داد، این احتمال به ۵ درصد می رسد.
بیمارانی که دچار نازکی قرنیه هستند، بیش از سایرین در خطر ابتلا به آب سیاه قرار دارند.
همچنین پژوهش‌ها نشان می دهند که زنان بیشتر از مردان در معرض مبتلا شدن به فشار چشم قرار دارند که این احتمال پس از یائسگی افزایش هم پیدا میکند. اما از سوی دیگر مردان مبتلا به فشار چشم بیشتر از زنان در معرض آسیب های حاصل از بیماری آب سیاه قرار دارند.
معمولاً نخستین نشانه‌های ابتلا به آب سیاه و فشار چشم، از سنین بالای ۴۰ سال خود را نشان می‌دهند.
افزایش فشار چشم در افراد جوان، جای نگرانی دارد. زیرا این افراد باید سال‌های طولانی‌تری از عمر خود را با فشار چشم بالا سپری کنند و در نتیجه احتمال ابتلای آنها به آسیب‌های عصب بینایی بسیار بیشتر از سایر بیماران است.
فشار چشم به وضعیتی گفته می‌شود که در آن، فشار داخل چشم به بالاترین آستانۀ طبیعی خود می‌رسد. معمولاً فشار طبیعی چشم باید بین ۱۰ تا ۲۱ میلی‌متر جیوه باشد و هر گونه تجاوز این فشار از مقدار ۲۱ میلی‌متر نشان دهنده آن است که چشم تحت فشار قرار دارد. این افزایش فشار چشم یکی از عوامل ابتلا به بیماری آب سیاه است که با کاهش قدرت بینایی حتی می‌تواند به نابینایی هم برسد. با این مقدمه شیوا کاور می‌خواهد شما را با ویژگی‌های فشار چشم آشنا کند.
شاخص‌های فشار چشم
دست کم در دو نوبت معاینه یا بیشتر باید فشار چشم بالاتر از ۲۱ میلی‌متر جیوه باشد تا فشار داخل چشم تأیید شود. این فشار به وسیله ابزاری به نام تونومتر سنجیده می‌شود.
اعصاب بینایی چشم عملکرد طبیعی داشته باشد
آزمایش‌های صورت گرفته هیچ نشانه‌ای از آب سیاه نداشته باشد
چشم پزشک تأیید کند که علت فشار چشم، بسته بودن سیستم تخلیۀ زلالیه چشم نیست. زلالیه به مایع شفافی گفته می‌شود که حدّ فاصل قرنیه و عدسی را پر کرده است.
هیچ نشانه‌ای از بیماری‌های دیگر چشمی وجود نداشته باشد. چون برخی از بیماری‌های چشمی نیز می‌توانند باعث افزایش فشار چشم شوند.
فشار چشم به خودی خود یک بیماری به حساب نمی‌آید؛ بلکه در واقع اعلام خطر برای آن است که بیشتر مراقب آب سیاه باشید.
یکی از دلایل اصلی افزایش فشار چشم، وجود سایر بیماری‌های چشم است. معمولاً آب سیاه همراه با اُفت بینایی و آسیب دیدن عصب بینایی است. البته گاهی اوقات آب سیاه باعث افزایش فشار چشم نمی‌شود.
علل اصلی بروز فشار چشم
افزایش فشار چشم به دلیل عدم توازن تولید و تخلیۀ مایع زلالیه می‌باشد. در این رویداد کانال‌هایی که به صورت طبیعی موجب خروج مایع از چشم می‌شوند، کارکرد درست خود را از دست می‌دهند. با این که زلالیه همچنان تولید می شود، اما به دلیل اختلال در عملکرد کانال‌های تخریب شدۀ آن، از چشم به درستی خارج نمی‌شوند و باعث افزایش فشار آمدن به چشم یعنی بالا رفتن فشار چشم می‌شوند.
کسانی که قرنیه سالم اما ضخیم تری دارند، فشار چشم آنها بالاتر از مقدار واقعی به نظر می‌رسد و در واقع فشار چشم آنها آن قدر هم بالاتر نیست.
علائم ابتلا به فشار چشم
معمولاً بیشتر بیماران مبتلا به فشار چشم علائم خاصی را بروز نمی دهند و تشخیص این بیماری فقط باید توسط چشم پزشک مجرب انجام شود تا مشخص گردد که بر اثر بالا رفتن فشار چشم، آسیبی به سایر اندام های چشم به ویژه اعصاب و روان وارد شده است یا نه.
تشخیص و درمان فشار چشم
بیمار باید شرح موارد ناراحتی خود از ناحیه چشم را به چشم پزشک بگوید و از او بخواهد که در مورد بالا رفتن فشار چشم، آسیب‌های احتمالی که به چشم وارد شده، نتایج غیر طبیعی در مورد عصب بینایی چشم، طبیعی بودن یا نبودن دید پیرامونی، لزوم پیگیری روند درمانی خاص دوره های زمانی معاینه فنی مجدد در آینده، از پزشک خود سوال کند.
آزمایش های تشخیص فشار چشم
معمولاً چشم‌پزشک برای آن که از بروز فشار چشم مطمئن شود، آزمایشاتی را تجویز میکند که بتواند از بروز آب سیاه جلوگیری به عمل آورد. این آزمایشات عبارتند از:
هر یک از اعصاب بینایی برای مشاهده آسیب‌ها یا ناهنجاری‌ها مورد بررسی قرار می‌گیرند. سپس از اعصاب بینایی تصاویری گرفته می شود تا برای معاینات و اقدامات بعد مورد استفاده قرار گیرند. سپس پزشک با استفاده از آزمایش گونیوسکوپی زاویه چشم بیمار را بررسی می کند. برای این کار از یک گونیوسکوپ که یک لنز تماسی ویژه است استفاده می شود.
آزمایش میدان بینایی که برای معاینه دید پیرامونی بیمار استفاده می‌شود. برای این آزمایش از دستگاه پریمتر استفاده می شود. با این آزمایش چشم پزشک می خواهد از وجود هرگونه نقص در میدان بینایی که می تواند ناشی از آب سیاه باشد مطلع گردد.
آزمایش سنجش ضخامت قرنیه یا پاکی‌متری. در این آزمایش با کمک یک ابزار فراصوت فشار چشم به طور دقیق مشخص می‌شود. گاهی اوقات نازک بودن قرنیه از حد طبیعی خود باعث می شود که فشار چشم کمتر از مقدار واقعی آن اندازه گیری شود. ضخامت بالاتر قرنیه می‌تواند باعث شود که فشار چشم بالاتر از مقدار واقعی آن اندازه گیری شود.
درمان خانگی فشار چشم
باید داروهایی که چشم پزشک برای درمان فشار چشم و کاهش آن تجویز می کند به دقت مصرف شوند. لازم به یادآوری است که هرگونه بی‌توجهی به دستورات پزشک می تواند احتمال افزایش فشار چشم و آسیب دیدن عصب بینایی و کاهش توان بینایی را به دنبال داشته باشد.
روش‌های درمانی فشار چشم
در واقع با درمان فشار چشم می‌خواهیم از آسیب‌های ناشی از آب سیاه و کاهش بینایی که به همراه خود می‌آورد، جلوگیری به عمل آوریم. بنابراین روش‌های درمانی پزشکی بیشتر متوجه افرادی است که در آستانۀ ابتلا به آب سیاه هستند و یا نشانه‌های اولیه آسیب دیدگی اعصاب بینایی در آنها ظاهر شده است. شیوه‌های درمانی فشار چشم در افراد مختلف با هم متفاوت است و در واقع چشم پزشک باید با سبک و سنگین کردن مزیت‌ها و معایب هر روش و بر اساس ویژگی‌های هر بیمار اقدام به تصمیم‌گیری نهایی نماید.
به عنوان مثال بعضی از چشم پزشکان ترجیح می دهند فشار چشم بالای ۲۱ میلی‌متر جیوه را هم با دارو درمان کند. در حالی که برخی از چشم پزشکان دیگر آغاز درمان دارویی را منوط به ظهور آسیب‌های عصب بینایی می‌دانند. حتی چشم پزشکان زیادی نیز هستند که از فشار چشم ۲۸ تا ۳۰ میلی‌متر جیوه برای دارو درمانی دست به کار می شوند؛ زیرا از این مقدار به بالا احتمال بروز آسیب عصب بینایی بسیار زیاد است.
اما گذشته از شاخص فشار چشم، چشم پزشک با مشاهدۀ علائم دیگری از قبیل دیدن هالۀ نور، درد یا تاری دید نیز به سراغ درمان‌های دارویی می‌رود.
سلسله روند درمانی فشار چشم
جراحی چشم برای درمان فشار چشم
برای درمان فشار چشم، نمی‌توان از جراحی لیزر استفاده کرد. زیرا ریسک ناشی از عمل لیزر برای درمان فشار چشم، به مراتب بیشتر از ریسک ابتلا به آب سیاه است. اما در عین حال اگر چشم بنا به هر دلیل به داروها پاسخ درستی ندهد، در آن زمان چاره‌ای جز استفاده از جراحی لیزر نیست و باید در مورد آن با چشم پزشک معتمد مشورت شود.
پیشگیری از ابتلا به فشار چشم
تقریباً می‌توان گفت فشار چشم یک پدیدۀ طبیعی پرهیز ناپذیر است. اما با مراجعۀ منظم به پزشک و انجام مراقبت های پیشگیرانه می توان از پیشرفت فشار چشم و ابتلا به آب سیاه جلوگیری به عمل آورد. اطلاعات آماری برداشت شده از بیماران جدید مبتلا به فشار چشم حکایت از آن دارد که به طور میانگین احتمال کشیده شدن فشار چشم به بیماری آب سیاه حدود ۱۰ درصد است که اگر بتوان فشار چشم را با دارو و یا با جراحی لیزر کاهش داد، این احتمال به ۵ درصد می رسد.
بیمارانی که دچار نازکی قرنیه هستند، بیش از سایرین در خطر ابتلا به آب سیاه قرار دارند.
همچنین پژوهش‌ها نشان می دهند که زنان بیشتر از مردان در معرض مبتلا شدن به فشار چشم قرار دارند که این احتمال پس از یائسگی افزایش هم پیدا میکند. اما از سوی دیگر مردان مبتلا به فشار چشم بیشتر از زنان در معرض آسیب های حاصل از بیماری آب سیاه قرار دارند.
معمولاً نخستین نشانه‌های ابتلا به آب سیاه و فشار چشم، از سنین بالای ۴۰ سال خود را نشان می‌دهند.
افزایش فشار چشم در افراد جوان، جای نگرانی دارد. زیرا این افراد باید سال‌های طولانی‌تری از عمر خود را با فشار چشم بالا سپری کنند و در نتیجه احتمال ابتلای آنها به آسیب‌های عصب بینایی بسیار بیشتر از سایر بیماران است.
